Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΠΩΣ Ο ΤΑΡΣΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ...ΑΓΓΛΙΚΗ ΔΙΨΑ!


Ο ταρσός είναι το τμήμα του άκρου ποδός μεταξύ της κνήμης και του μεταταρσίου, που αποτελείται από επτά μικρά οστά, τα οποία σχηματίζουν την άρθρωση του αστραγάλου.
      Στην αρχαία ελληνική, ο ταρσός (Αττ. ταρρός), ήταν το καλαθάκι πάνω στο οποίο στράγγιζε και ξεραινόταν το νωπό τυρί. Και επειδή τα οστά του ταρσού του ποδιού με τα επιμήκη οστά που καταλήγουν στα δάκτυλα, έμοιαζαν με το καλαθάκι αποξήρανσης του τυριού, δόθηκε η ίδια ονομασία στο κατώτερο άκρο του ποδός. Αλλά και για ένα άλλο λόγο ακόμη: Ο πολεμιστής, όταν τραυματιζόταν στο κατώτερο μέρος του ποδός, δεν κινδύνευε να πεθάνη. Πολλές φορές μάλιστα, λόγω και της προστασίας που παρείχε η περικνημίδα, το τραύμα ήταν επιπόλαιο και το αίμα ξεραινόταν επί του ταρσού, όπως ακριβώς ξεραινόταν το νωπό τυρί πάνω στο καλαθάκι-ταρσό, που έμοιαζε απόλυτα, απογυμνωμένο σαρκός, με το κάτω μέρος του ποδιού.
      Και ιδού η γλωσσοπλασία, που προχωρεί σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.Ο Όμηρος σχηματίζει το ρήμα "τερσαίνω" = ξηραίνω, στεγνώνω. ΑΙΜΑ ΜΕΛΑΝ ΤΕΡΣΗΝΕ = το μαύρο αίμα ξεραινόταν {Ιλ. Π 529}. Αλλά και το ρήμα"τέρσομαι" = ξεραίνομαι.
      Οι Γάλλοι το "αποξηραίνω", "στερεύω", το λένε tarir, την "αποξήρανση" tarissement και τον "στειρευτή"tarissable.
      Οι Γερμανοί πάλι λένε το "στεγνώνω" dorren.
      Οι Άγγλοι όταν διψούν, δηλαδή όταν είναι στεγνοί,λένε I am thirsty και το "ξηρός" dry, εξυπακουομένου σε όλες τις περιπτώσεις του ομηρικού ταρσού.
      Κατά τα άλλα, ο κάθε λαός ομιλεί την δική του γλώσσα, που είναι όμως δάνειος από τον Όμηρο.
(Βλέπε του ιδίου ΟΜΗΡΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ, το μοναδικό διεθνώς στο είδος του λεξικό στην αγγλική και την γαλλική, από το οποίο καταδεικνύεται ότι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι έχουν πάρει μόνο από τον Όμηρο πάνω από 5.000 λέξεις ο κάθε λαός.