Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ το νέο βιβλίο του Κώστα Δούκα ΟΜΗΡΟΥ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Τα ομηρικά έπη βρίθουν σοφίας και γνώσεων με την μορφή επιγραμμάτων, ρητών, γνωμικών, παροιμιών, διδαγμάτων και συμβουλών, εξαιρετικά χρήσιμων σε όλους και, κυρίως, στους νέους, σε μία εποχή κατά την οποία γκρεμίζονται συνήθειες, τρόποι ζωής και ηθικές αξίες, που ίσχυσαν επί αιώνες, εξ αιτίας του αυτοκαταστροφικού μένους που έχει καταλάβει το γένος των ανθρώπων.

     

      Η τεκμαιρωμένη παλαιότητα της συγγραφής της Ιλιάδας και της Οδύσσειας σε πολύ παλαιότερες εποχές των παραδεκτών, καθιστούν το πανάρχαιο τούτο πνευματικό υλικό ακόμη πολυτιμότερο.

      Η επισήμανση της ομηρικής σοφίας καταγράφεται στο αρχαίο κείμενο κατά ραψωδία και χωρίο, συνοδεύεται από την μετάφρασή του με την μεγίστη δυνατή προσέγγιση στις λέξεις και τις ρίζες του Ομήρου, σχολιάζεται με παράθεση όλων των πηγών πληροφοριών και αντιστοιχίζεται με τις σύγχρονες ρήσεις από λαογραφικές παραδόσεις και παροιμίες του ελληνικού λαού, μέσα από τίς οποίες εκπηγάζει η διαχρονικότητα του Ομήρου, καθώς διαιωνίζεται και διασώζεται ο γνήσιος δεσμός μεταξύ του συγρόνου και του αρχαιοτέρου Ελληνισμού.

      Καταδεικνύεται, πράγματι, περίτρανα ότι το Ελληνικό φύλο με την γλώσσα, τις ρήσεις, τα ήθη και τις λοιπές κοινωνικές συνήθειες, έχει διαχρονική παρουσία στον ίδιο γεωπολιτικό χώρο, όταν τα σπέρματα του πνεύματος και του πολιτισμού εδημιουργούντο στην ίδια περιοχή με πρωτεργάτη τον Όμηρο.

Εκτός από τα πολύ γνωστά «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ», ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΕΙΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ», «ΕΠΙ ΞΗΡΟΥ ΑΚΜΗΣ» κ.ά., τα ομηρικά έπη περιλαμβάνουν εκατοντάδες στίχους, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν γιά να εκπαιδεύσουν και να καθοδηγήσουν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ (τα χρόνια της ντροπής)

Το νέο βιβλίο του Κώστα Δούκα "Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ. Πρόκειται για μια (μυθ)ιστορία, όπου όλα τα αφηγούμενα γεγονότα και τα πρόσωπα είναι αληθινά.
Η "ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ" αρχίζει από την γερμανική κατοχή και καταλήγει στην σύγχρονη κατοχή της Ελλάδας από την τρόϊκα, κατοχή που εκπορεύεται από τον ίδιο γεωπολιτικό χώρο του 1940.       

Το βιβλίο αφηγείται την ζωή ενός παιδιού, που γεννιέται και μεγαλώνει στην καρδιά του Β΄παγκοσμίου πολέμου και βιώνει δραματικά σε μια συνοικία της Αθήνας, τον Βύρωνα, την γερμανική κατοχή, την πείνα, την εξαθλίωση του δελτίου επισιτισμού, τον μαυραγοριτισμό, τις εκτελέσεις πατριωτών και, αφού γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της γερμανικής θηριωδίας των ναζί, στην συνέχεια ζει τις τραγικές συνέπειες του εμφυλίου σπαραγμού σε μικρογραφία γειτονιάς.       

Μεγαλώνοντας, προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα δύσκολο κοινωνικό περιβάλλον φτώχειας, στερήσεων και κακομοιράς, συμβάλλοντας στα επόμενα χρόνια, όπως όλοι οι Έλληνες, με δουλειά, αγώνες και θυσίες, στον γενικώτερο εθνικό στόχο της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας και στο στερέωμα των δημοκρατικών θεσμών.      

Όταν τα πράγματα μπαίνουν, επί τέλους, σε μια σειρά, έρχεται η δικτατορία, γιά ν' ακολουθήσει η μεταπολίτευση, οπότε αρχίζουν να μπαίνουν οι πρώτες βέσεις για το συστηματικό ξεπούλημα της χώρας, με την προοδευτική κατρακύλα και την εκτεταμένη διαφθορά του δημοσίου βίου, που οδήγησαν την χώρα, ύστερα από 70 χρόνια, στο σημερινό κατάντημα και σε μια νέα κατοχική δυσπραγία του λαού, με διαγραφόμενη την εθνική καταστροφή.       

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;     

Αυτό είναι ίσως η έκπληξη που επιφυλάσσει ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου του.

Συγγραφέας: Κώστας Δούκας
Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Ο χρονικός αναδιπλασιασμός που ομορφαίνει την γλώσσα μας

Μετά την θερινή ραστώνη, η ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ επιστρέφει στην βάση της και ασχολείται, σαν εναρκτήριο άρθρο, με το μεγάλο θύμα της ελληνικής παρακμής, την γλώσσα, που κακοποιείται βάναυσα, κυρίως από τους δημοσιογράφους των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

      Τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου ακούστηκε μία δημοσιογράφος νά λέει από την συχνότητα του SKY το εξής ανατριχιαστικό:

Ο Ανίβας πρό των...πύλων!

      Και μη χειρότερα.

      Ας διαβάσουν λίγο γραμματική οι δημοσιογράφοι αυτοί, που λένε με τόση ευκολία «άνηκε», «του διευθύνων σύμβουλου», «στο αυτοκίνητο επενέβαιναν τόσα άτομα», «διαρρέεται από το Μαξίμου», «στους διεθνούς οργανισμούς», «επι κεφαλή» και πλήθος άλλων καθημερινών σολοικισμών, βαρβαρισμών και γλωσσικών αυτοσχεδιασμών, που καταστρέφουν συστηματικά την γλώσσα μας. Η στήλη είναι πρόθυμη να τους βοηθήσει με τα άρθρα που δημοσιεύει, όπως το κατωτέρω.

      Η μετοχή παρακειμένου με τον χρονικό αναδιπλασιασμό ομορφαίνει τον καθημερινό μας λόγο και συνδέει την σύγχρονη καθομιλουμένη των Ελλήνων με την αρχαία γλώσσα, αυτή που κάνει τους γλωσσοκατεδαφιστές να βγάζουν σπυράκια, καθώς κάνουν ό,τι μπορούν γιά να την καταργήσουν.

      Όμως η μετοχή παρακειμένου με τον χρονικό αναδιπλασιασμό, μετέχει με ζωντάνια στον καθημερινό λόγο, που θα ήταν ανούσιος χωρίς αυτή. Ιδού μερικές φράσεις που λέμε καθημερινά, εγγράμματοι και αγράμματοι, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε καν ότι χρησιμοποιούμε λέξεις που επινοήθηκαν πριν από 5.000 ή και 10.000 χρόνια. Λέμε γιά παράδειγμα:

-Αυτός είναι σεσημασμένος κακοποιός και όχι σημασμένος.

-Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη και όχι ταμένη.

-Ο τάδε βρίσκεται σε διατεταγμένη αποστολή και όχι σε διαταγμένη.

-Οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα (φευ απολεσθέντα) κεκτημένα δικαιώματα και όχι τα κτημένα.

Λέμε ακόμη:

-Λελογισμένη χρήση, τεθωρακισμένα τα τανκς και όχι θωρακισμένα, είναι δεδομένο, ο χώρος είναι αναπεπταμένος ή πεπερασμένος και όχι...περασμένος, που έχει εντελώς άλλη σημασία και ο ήχος διακεκομμένος.

-Μιλάμε γιά τετελεσμένο γεγονός, γιά μεμονωμένη περίπτωση, πιστεύουμε στο πεπρωμένο και δίνουμε τον νενομισμένο όρκο και όχι τον νομισμένο.

-Η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί αν δεν έχει την δεδηλωμένη (και όχι την δηλωμένη), ενώ το πρόβλημα θεωρείται λελυμμένο.

-Το σχήμα είναι πεπλατυσμένο (και όχι πλατυσμένο), ενώ πολλές φορές ομιλούμε με συγκεκαλυμμένο τρόπο.

-Μερικοί κακοποιοί ή καταχραστές του δημοσίου χρήματος δρούν κεχωρισμένα, ενώ η Παναγία είναι κεχαριτωμένη και όχι χαριτωμένη.

-Το γεγονός είναι κι αυτό μετοχή παρακειμένου του «γίγνομαι» με χρονικό αναδιπλασιασμό, κι ας έχει καταντήσει ουσιαστικό, ενώ πολλές φορές καταγράφεται από τους δημοσιογράφους και είναι καταγεγραμμένο.

-Ο αέρας που βάζουμε στα ελαστικά των αυτοκινήτων μας είναι πεπιεσμένος, ενώ στις επιχειρήσεις, στην βουλή και αλλού τηρούνται πεπραγμένα.

-Μερικοί μιλούν γιά τετριμμένα πράγματα, ενώ άλλοι αισθάνονται προσβεβλημένοι από την συμπεριφορά των άλλων.

-Κάποιοι ακολουθούν γιά σιγουριά την πεπατημένη (και όχι την...πατημένη), ενώ η πορεία πολλές φορές είναι τετμημένη. Οι αντιλήψεις είναι πολλές φορές πεπλανημένες ή πεπαλαιωμένες, η ατμόσφαιρα τεταραγμένη και τα λίπη που βλάπτουν την υγεία μας είναι κεκορεσμένα.

-Το απεχθέστερο είδος των βουλευτών είναι οι κεκράκτες (μαζί με τους διεφθαρμένους), ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν βεβιασμένες κινήσεις, ούτε εκείνοι που έχουν βεβαρυμμένο παρελθόν ή πρόγραμμα.

-Πολλοί γέροντες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι κι αυτή η κατάσταση θεωρείται παραδεδεγμένη (και όχι παραδεγμένη).

-Ο άρτος πολλές φορές είναι πεφρυγμένος, ενώ οι βέρες έχουν κεχαραγμένα ονόματα.

-Οι μορφωμένοι θεωρούνται πεπαιδευμένοι, ενώ όσοι απολαμβάνουν τιμών θεωρούνται τετιμημένοι.

      Οι καθημερινές εκφράσεις πεποικιλμένες με την μετοχή παρακειμένου και τον χρονικό αναδιπλασιασμό είναι ατέλειωτες. Κάποιοι γλωσσοκατεδαφιστές, που επιδιώκουν να εκλατινίσουν την πανάρχαια ελληνική γλώσσα, δεν εξηγούν στην σπουδάζουσα νεολαία (και φαντάζομαι ούτε οι προφέσορες δημοσιογράφοι στις σχολές δημοσιογραφίας), από πού και πώς μας έρχονται στην καθομιλουμένη οι τόσο γλαφυρές αυτές εκφράσεις ακριβείας, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να εκφρασθούμε, όπως ταιριάζει σε ένα αρχαίο λαό.

      Χρέος μας είναι να διαβάζουμε καθημερινά μία γραμμή από την γραμματική του Αχ. Τζαρτζάνου, που κι αυτή έχει ματαλλαχθεί σε «γκλαμουριά», αφού γκλάμουρ είναι γκράμουρ, δηλαδή γραμματική, ήτοι κάτι σπουδαίο, αφού εκείνος που γνωρίζει γραμματική είναι μορφωμένος άνθρωπος και, άρα, σπουδαίος.

       Γιατί αν αφήσουμε τους κατεδαφιστές της γλώσσας μας να «κάνουν παιχνίδι» ανενόχλητοι, τότε η Ελλάς...τετέλεσται!

                                                                                                               Κ. ΔΟΥΚΑΣ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ ΕΤΣΙ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ ΕΤΣΙ

Από το "μπρρρ..." του πρωτογόνου

στο ηλεκτρικό ψυγείο μέσω Ομήρου

Είναι γνωστό το επιφώνημα που βγάζουμε όταν κρυώνουμε: "Μπρρρ..."
Το επιφώνημα αυτό είναι διεθνές. Πριν από κάποια χρόνια, οι Τάιμς του Λονδίνου είχαν εννιάστηλο τίτλο στην πρώτη τους σελίδα:
"Brrr...andf ten incheσ snow".
Ήταν τότε ένας πολύ κρύος χειμώνας στην Αγγλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Αυτό το "ΜΠΡΡΡ..." είναι επιφώνημα ταυτισμένο με το κρύο. Ίσως το ίδιο επιφώνημα να έβγαζε και ο πρωτόγονος άνθρωπος όταν κρύωνε, περιπλανώμενος ανάμεσα στους παγετώνες, καθώς τα δόντια του χτυπούσαν και τα χείλη του πρόφεραν ασυναίσθητα τον ήχο του κρύου.
Έπρεπε να περάσουν δεκάδες χιλιάδες χρόνια, ώστε η υποτυπώδης συνεννόηση των πρωτογόνων με άναρθρες κραυγές, να πάρει μορφή ενάρθρου λόγου, ο οποίος όμως στηριζόταν στις αρχέγονες ρίζες των ανάρθρων κραυγών. Κι αυτό το επιφώνημα του κρύου δεν θα έμενε ανεκμετάλλευτο από τους παναρχαίους Έλληνες, γιά να σχηματίσουν σειρά λέξεων, που τελικά έγιναν διεθνείς.
΄Ετσι, από το "μπρρρ..." των πρωτογόνων, ο Όμηρος δανείζεται τον ήχο και σχηματίζει την ρίζα FR  ή FP στα ελληνικά, όπου το F είναι το δίγαμα που είχε ήχο ΒΑΦ. Αυτό το δίγαμα ήταν γράμμα που επενόησαν οι πανάρχαιοι Αιολείς, γνωστό ως "γράμμα των Αιολέων", και οι Χαλκιδείς το είχαν τοποθετήσει στην έκτη θέση του χαλκιδικού τους αλφαβήτου. Το δίγαμα F διατηρήθηκε στα ευρωπαϊκά αλφάβητα στην έκτη θέση, όπως στο χαλκιδικό αλφάβητο.
      Ωστόσο, το δίγαμα F, που έφυγε πολύ νωρίς από το ελληνικό αλφάβητο, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον γλωσσοπλάστη Όμηρο, που το τοποθετούσε όχι μόνο στην αρχή, αλλά και στο μέσον των λέξεων.
      Το επιφώνημα του κρύου δημιούργησε το ρήμα ριγέω, που στην πραγματικότητα γραφόταν fριγέω, δηλαδή ¨μπρρρ...". Γιατί το ρήμα σήμαινε και σημαίνει ό,τι και σήμερα, αισθάνομαι ρίγος, τρέμω από το ψύχος, κρυώνω.
      Από την ίδια ρίζα ΦΡ ή FP παράγονται τα ρήματα φρίσσω ή φρίττω, καθώς και οι λέξεις φρίξ και φρίκη, με την έννοια όχι μόνο του ψύχους, αλλά και του τρόμου, του φόβου.
      "ΙΔΩΝ ΡΙΓΗΣΕ" αναφέρει ο Όμηρος στο Ε 596 της Ιλιάδος, "είδε και ρίγησε". Και ακόμη στο β 51 της Οδύσσειας αναφέρει ότι οι μνηστήρες, αν και άριστοι, φοβούνται να πάνε στο σπίτι του Ικαρίου, του πατέρα της Πηνελόπης, γιά να την ζητήσουν σε γάμο {ΟΙ ΠΑΤΡΟΣ ΜΕΝ ΕΣ ΟΙΚΟΝ ΑΠΕΡΡΙΓΑΣΙ ΝΕΕΣΘΑΙ}.
      Το ρήμα απορριγέω σημαίνει φοβάμαι, τρέμω από φόβο. Και ιδού τώρα πώς αξιοποιείται το μεγαλοφυές λεξιλόγιο του Ομήρου γύρω από το ρήμα ριγέω ή fριγέω από τις ευρωπαϊκές γλώσσες.
      Στην αρχαία γερμανική υπάρχει γιά το ψύχος η λέξη frius-au.
      Στην αγγλική, συναντάμε τις λέξεις: To freeze = παγώνω, αισθάνομαι ρίγος, τρέμω από το ψύχος, κρυώνω. Και ακόμη, fright=τρόμος, σκιάχτρο, frightened=έντρομος, frigid=κατάψυχρος, frigidness=ψύξη, refrigerate=ψύχω, παγώνω, refrigeration=ψύξη, refrigerator=ψυγείο,refrigerand=αναψυκτικός, δροσιστικός, refresh=αναψύχω, αναζωογονώ, refreshment=αναψυχή, αναψυκτικό, refreshing=δροσιστικός κλπ.
      Σε όλες αυτές τις λέξεις υπάρχει το ομηρικό ρήμα φρίττω, και η ρίζα FP ή "μπρρρ..." του πρωτογόνου.
      Αλλά οι Άγγλοι λένε ακόμη: Affraid=φοβισμένος, affright=φοβίζω, φόβος, affray=διαπληκτισμός και πολλές ακόμη άλλες λέξεις, όπως frightened=έντρομος, fright=τρόμος, σκιάχτρο κ.ά.
      Οι Γάλλοι πάλι λένε froid το κρύο, effroyable τον τρομακτικό, τον φρικώδη, τον φοβερό,effrayer το τρομάζω, φοβάμαι, effrayant τον τρομακτικό, τον φοβερό, τον φρικώδη, rtefrigeration την ψύξη, refrigerer το ψύχω κ.ά.
      Ανάλογες λέξεις υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.

Οι ξερόλες δημοσιογράφοι και η ναυτιλία

Εξανέστησαν οι δημοσιογράφοι των καναλιών, επειδή οι συνοδεύσαντες τον πρωθυπουργό κ. Αντ. Σαμαρά στην Κίνα βρήκαν την ευκαιρία να...παραγγείλουν μονοκοπανιάς 180 πλοία στα κινεζικά ναυπηγεία, χωρίς να δώσουν ούτε μια παραγγελία σε ελληνικά ναυπηγεία, ώστε να αποκομίσει και κάποιο κέρδος η Ελλάδα. Ο δε συνεντευξιαζόμενος κ. Μυταράκης, μη γνωρίζων κι αυτός το θέμα, αν και οργανωτής του πρωθυπουργικού ταξιδιού, απέφυγε να δώσει συγκεκριμένη απάντηση.

Αλλά οι ξερόλες δημοσιογράφοι, πανάσχετοι περί τα ναυτιλιακά, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Έλληνες εφοπλιστές δεν περίμεναν την πρωθυπουργική επίσκεψη στην Κίνα για να παραγγείλουν τα πλοία τους, ούτε οι παραγγελίες γίνονται ομαδικά και...ευκαιρίας δοθείσης! Οι παραγγελίες είχαν δοθεί πριν από πάρα πολύ καιρό και απλώς...κοσμούν τα βιβλία παραγγελιών των κινεζικών ναυπηγείων, τα οποία εξ άλλου είναι κλεισμένα μέχρι το 2020! Οι Έλληνες εφολιστές πήγαν στην Κίνα όχι για να επωφεληθούν κάτι, αλλά για να δώσουν γόητρο στο πρωθυπουργικό ταξίδι.

Το δεύτερο που δεν γνωρίζουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι είναι ότι οι παραγγελίες νέων πλοίων δεν είναι μία απλή υπόθεση. Τα ναυπηγεία μιάς χώρας πρέπει, για να προσελκύσουν νέες παραγγελίες ξένων εφοπλιστών, πρέπει να χρηματοδοτήσουν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας των νέων κατασκευών με την εγγύηση της κεντρικής τράπεζας της χώρας, ενώ ο εφοπλιστής χρηματοδοτεί το 20% περίπου της αξίας προσφέροντας collaterals, ήτοι εγγυήσεις, ενώ εξοφλεί την αξία του πλοίου με τους ναύλους που θα εισπράττει, κυρίως από μακροχρόνια χρονοναύλωση.

Και εδώ το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο περίπλοκο. Η Κίνα με ετήσιο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης 8-10%, πραγματοποιεί τεράστιες εισαγωγές δια θαλάσσης χρησιμοποιώντας όχι μόνο τον δικό της κρατικό στόλο, αλλά και τους στόλους ξένων εφοπλιστών,τους οποίους χρονοναυλώνει. Οι ΄Ελληνες εφοπλιστές μετέχουν σε μεγάλο ποσοστό στις μεταφορές του εξωτερικού κινεζικού εμπορίου και για τον λόγο αυτό οι Κινέζοι όχι μόνο ναυπηγούν πλοία Ελλήνων, αλλά και τα χρονοναυλώνουν. Δηλαδή οι Έλληνες εφοπλιστές είναι οι ταξιτζήδες των ωκεανών, αφού η Ελλαδίτσα δεν διαθέτει ούτε εθνικά φορτία, ούτε εθνική ναυπηγική πολιτική, ούτε φυσικά οικονομικούς πόρους για να χρηματοδοτήσει τις νέες κατασκευές των Ελλήνων εφοπλιστών, το ναυπηγικό πρόγραμμα των οποίων ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ.

Αντιλαμβάνονται άραγε οι ξερόλες δημοσιογράφοι των καναλιών, ότι και να ήθελαν οι Έλληνες εφοπλιστές να ναυπηγήσουν μέρος του στόλου τους σε ελληνικά ναυπηγεία, δεν θα μπορούσε το ελληνικό πτωχευμένο κράτος να αναλάβει τις παραγγελίες για τους λόγους που προαναφέρθηκαν και επί πλέον:

1)Τα ελληνικά ναυπηγεία (δηλαδή του Σκαραμαγκά, της Ελευσίνας και της Σύρου)

     δεν έχουν ούτε την «πορτάδα» των μονίμων δεξαμενών, ούτε τον απαιτούμενο

   σύγχρονο εξοπλισμό για την κατασκευή πλοίων νεωτάτης τεχνολογίας.

2)Κανένας εφοπλιστής δεν μπορεί να ριψοκινδυνεύσει την επιχείρησή του παραγγέλοντας πλοία σε ναυπηγεία που απεργούν για ψύλλου πήδημα. Ο μεγαλύτερος εχθρός της ναυτιλιακής επιχείρησης είναι η καθυστέρηση οποιασδήποτε μορφής.

Καλό θα ήταν λοιπόν οι ξερόλες δημοσιογράφοι, όταν ασχολούνται με ναυτιλιακά θέματα, να ρωτούν και κανένα ναυτιλιακό συντάκτη, ώστε να μη διαχειρίζονται με τόση αφέλεια και με τόση άγνοια την καθημερινή τους ρουμπρίκα.

ΤΑ ''ΞΥΠΝΗΤΗΡΙΑ'' ΤΟΥ κ. ΣΑΜΑΡΑ

Οι Έλληνες εφοπλιστές έβαλαν πάλι το...χεράκι τους για την επιτυχία του ταξιδιού του πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά στην Κίνα. Οι πολλές παραγγελίες πλοίων Ελλήνων εφοπλιστών σε κινεζικά ναυπηγεία, δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στις συνομιλίες που θα έχει στο Πεκίνο ο κ. Σαμαράς για την προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα, αφού τα περισσότερα προϊόντα που εισάγονται στην Κίνα, συμπεριλαμβανομένων των υδρογονανθράκων, (περίπου το 60%) μεταφέρονται με ελληνόκτητα πλοία.
Έτσι στο ταξίδι του στην Κίνα, ο Έλληνας πρωθυπουργός συνοδεύεται από τον πρόεδρο της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών κ Θ. Βενιάμη και τους εφοπλιστές Γιώργο Προκοπίου, Γιάννη Αγγελικούση, Σημεών Παλιό, Δημ. Μελισσανίδη, Νίκο Τσάκο και Μιχ. Βουδούρογλου.
Σημειωτέον ότι οι παραγγελίες πλοίων Ελλήνων εφοπλιστών σε κινεζικά ναυπηγεία ανέρχονται σε 187.
Από την άλλη πλευρά, οι Κινέζοι έχουν πάντα ζωηρό ενδιαφέρον να "πατήσουν γερά" στην Μεσόγειο, προκειμένου να ισχυροποιήσουν το εξαγωγικό τους έργο στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, βάζοντας "μόνομο πόδι" στον Πειραιά και μεταβάλλοντάς τον σε μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο, με αιχμή του δόρατος την Cosco.
Και για την ιστορία: Σε αναζήτηση ξένων επενδύσεων είχε επιδοθεί η Ελλάδα και πριν από μισό αιώνα περίπου, όταν, επί κυβερνήσεως Αλ.Παπάγου, ο τότε υπουργός Συντονισμού Σπύρος Μαρκεζίνης, αναζητούσε κεφάλαια με ταξίδια στο εξωτερικό. Τότε, οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγόρησαν, κατά την επιστροφή του ότι δεν έφερε κεφάλαια, αλλά...ρολόγια! Και ο ευφυής πολιτικός δήλωσε:
"Δεν έφερα απλώς ρολόγια, αλλά ξυπνητήρια, μήπως σας ξυπνήσω από τον λήθαργό σας!"
Τώρα φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς τα..."ξυπνητήρια" του κ. Σαμαρά φαίνεται πως είναι οι συνοδεύοντες αυτόν Έλληνες εφοπλιστές.