Τα ομηρικά έπη βρίθουν σοφίας και γνώσεων με την μορφή επιγραμμάτων, ρητών, γνωμικών, παροιμιών, διδαγμάτων και συμβουλών, εξαιρετικά χρήσιμων σε όλους και, κυρίως, στους νέους, σε μία εποχή κατά την οποία γκρεμίζονται συνήθειες, τρόποι ζωής και ηθικές αξίες, που ίσχυσαν επί αιώνες, εξ αιτίας του αυτοκαταστροφικού μένους που έχει καταλάβει το γένος των ανθρώπων.
Η τεκμαιρωμένη παλαιότητα της συγγραφής της Ιλιάδας και της Οδύσσειας σε πολύ παλαιότερες εποχές των παραδεκτών, καθιστούν το πανάρχαιο τούτο πνευματικό υλικό ακόμη πολυτιμότερο.
Η επισήμανση της ομηρικής σοφίας καταγράφεται στο αρχαίο κείμενο κατά ραψωδία και χωρίο, συνοδεύεται από την μετάφρασή του με την μεγίστη δυνατή προσέγγιση στις λέξεις και τις ρίζες του Ομήρου, σχολιάζεται με παράθεση όλων των πηγών πληροφοριών και αντιστοιχίζεται με τις σύγχρονες ρήσεις από λαογραφικές παραδόσεις και παροιμίες του ελληνικού λαού, μέσα από τίς οποίες εκπηγάζει η διαχρονικότητα του Ομήρου, καθώς διαιωνίζεται και διασώζεται ο γνήσιος δεσμός μεταξύ του συγρόνου και του αρχαιοτέρου Ελληνισμού.
Καταδεικνύεται, πράγματι, περίτρανα ότι το Ελληνικό φύλο με την γλώσσα, τις ρήσεις, τα ήθη και τις λοιπές κοινωνικές συνήθειες, έχει διαχρονική παρουσία στον ίδιο γεωπολιτικό χώρο, όταν τα σπέρματα του πνεύματος και του πολιτισμού εδημιουργούντο στην ίδια περιοχή με πρωτεργάτη τον Όμηρο.
Εκτός από τα πολύ γνωστά «ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ», ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΕΙΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ», «ΕΠΙ ΞΗΡΟΥ ΑΚΜΗΣ» κ.ά., τα ομηρικά έπη περιλαμβάνουν εκατοντάδες στίχους, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν γιά να εκπαιδεύσουν και να καθοδηγήσουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Η τεκμαιρωμένη παλαιότητα της συγγραφής της Ιλιάδας και της Οδύσσειας σε πολύ παλαιότερες εποχές των παραδεκτών, καθιστούν το πανάρχαιο τούτο πνευματικό υλικό ακόμη πολυτιμότερο.
Η επισήμανση της ομηρικής σοφίας καταγράφεται στο αρχαίο κείμενο κατά ραψωδία και χωρίο, συνοδεύεται από την μετάφρασή του με την μεγίστη δυνατή προσέγγιση στις λέξεις και τις ρίζες του Ομήρου, σχολιάζεται με παράθεση όλων των πηγών πληροφοριών και αντιστοιχίζεται με τις σύγχρονες ρήσεις από λαογραφικές παραδόσεις και παροιμίες του ελληνικού λαού, μέσα από τίς οποίες εκπηγάζει η διαχρονικότητα του Ομήρου, καθώς διαιωνίζεται και διασώζεται ο γνήσιος δεσμός μεταξύ του συγρόνου και του αρχαιοτέρου Ελληνισμού.
Καταδεικνύεται, πράγματι, περίτρανα ότι το Ελληνικό φύλο με την γλώσσα, τις ρήσεις, τα ήθη και τις λοιπές κοινωνικές συνήθειες, έχει διαχρονική παρουσία στον ίδιο γεωπολιτικό χώρο, όταν τα σπέρματα του πνεύματος και του πολιτισμού εδημιουργούντο στην ίδια περιοχή με πρωτεργάτη τον Όμηρο.
